Mirosław Józef Niziurski był znaczącą postacią w polskim środowisku muzycznym. Urodził się 5 lutego 1932 roku w Kielcach, gdzie również spędził swoje ostatnie dni, zmarł 22 września 2015 roku. Jako kompozytor oraz krytyk muzyczny, Niziurski wniósł wiele do rozwoju sztuki muzycznej w Polsce.
W trakcie swojej kariery akademickiej pełnił także funkcję profesora sztuk muzycznych. W latach 1987–1990 zajmował stanowisko rektoraWyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach, gdzie miał znaczący wpływ na kształcenie przyszłych pokoleń muzyków.
Życiorys
W 1950 roku Mirosław Niziurski zakończył naukę w liceum ogólnokształcącym w Kielcach. Następnie rozpoczął studia w Państwowym Konserwatorium im. P. Czajkowskiego w Moskwie oraz w Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. W 1957 roku przyjął ofertę pracy w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, gdzie pełnił funkcję kierownika muzycznego.
W latach 1964-1969 pełnił kierowniczą rolę w redakcji muzycznej Polskiego Radia Kielce, a następnie objął stanowisko dyrektora w Państwowych Szkół Muzycznych im. L. Różyckiego, które obejmowały zarówno pierwszy, jak i drugi stopień nauczania. W 1971 roku związał swoją karierę z Wyższą Szkołą Nauczycielską w Kielcach. Po przekształceniu tej instytucji w Wyższą Szkołę Pedagogiczną, awansował na stanowisko docenta w roku 1973. Jego osiągnięcia zostały docenione, gdy w 1985 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a osiem lat później profesora zwyczajnego.
W czasie swojej pracy w WSP, Niziurski przez 28 lat stał na czele Instytutu Wychowania Muzycznego oraz Instytutu Edukacji Muzycznej (1971-1993 oraz 1996-2002). Działał również jako prorektor uczelni w dwóch kadencjach (1977-1981 oraz 1984-1987) i sprawował urząd rektora od 1 września 1987 do 30 listopada 1990. Na jego kadencję przypadło uzyskanie przez WSP pierwszego uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora w historii, co miało miejsce w 1989 roku. Ostatecznie przeszedł na emeryturę w 2005 roku.
Mirosław Niziurski jest autorem wielokrotnie wznawianego podręcznika pt. Harmonia oraz zadań do harmonii. Jego artykuły pojawiały się w publikacjach takich jak „Ruch Muzyczny” oraz „Słowo Ludu”. Uczestniczył w licznych krajowych i międzynarodowych konferencjach naukowych, gdzie wygłaszał referaty. Skomponował ponad 130 utworów muzycznych, a także stworzył muzykę do wielu sztuk teatralnych. Większość z tych dzieł została wydana drukiem, m.in. w Rosji i Niemczech, a także zarejestrowana przez Polskie Radio. W ciągu swojej kariery akademickiej pomógł wypromować ponad 600 magistrów.
Za swoje zasługi i działalność muzyczną, Niziurski otrzymał liczne odznaczenia, w tym Krzyż Oficerski oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, a także Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej. Warto również wspomnieć, że jest młodszym bratem pisarza Edmunda Niziurskiego.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Czesław Michalski (historyk) | Waldemar Kowalski (historyk) | Jan Łoś | Arkadiusz Płoski | Stanisław Bylina (historyk) | Czesław Bieżanko | Teodor Wierzbowski | Mirosław Skarżyński (językoznawca) | Jerzy Gołębiowski (historyk) | Marian Rutkowski (1923–2016) | Zbigniew Lozia | Marian Jerzy Molga | Olgierd Wojtasiewicz | Agnieszka Gałuszka | Antoni Rybarski | Jerzy Brinken | Czesław Stradowski | Stefan Kutrzeba | Jacek Sterna | Adam NykOceń: Mirosław Niziurski