Wojciech Biechoński

---

Życiorys

W 1857 roku Wojciech Biechoński ukończył Szkołę Wyższą Realną w Kielcach, co stanowiło punkt wyjścia jego późniejszej kariery. Następnie pracował jako urzędnik w Komisji Skarbu, a w 1859 roku dołączył do organizacji narodowej. W 1861 podjął decyzję o wyjeździe do Włoch, gdzie odbył pełny kurs w Polskiej Szkole Wojskowej, zlokalizowanej w Genui i Cuneo.

Na koniec 1862 roku, na polecenie Komitetu Centralnego Narodowego, objął zarząd organizacji w województwie krakowskim, pełniąc także funkcję komisarza. W dniu 21 stycznia 1863 roku, Biechoński zorganizował nieudany atak na Kielce. Współpracując z Apolinarym Kurowskim, stał się kluczową postacią w organizacji oddziałów powstańczych w Ojcowie. W stopniu kapitana został przydzielony do sztabu gen. Józefa Wysockiego, biorąc udział w bitwach pod Pieskową Skałą, Sosnowcem oraz Radziwiłłowem.

W okresie września i października 1863 roku, pełnił funkcję sekretarza stanu w Rządzie Narodowym. Po powrocie do Warszawy, znalazł się w opozycji do Rządu Narodowego Karola Majewskiego. Po przewrocie wrześniowym, dołączył do nowo ustanowionego Rządu Narodowego jako sekretarz stanu. Na początku 1864 roku zdecydował się na emigrację, a jego edukacja obejmowała Heidelbergu, Zurych oraz Wiedeń.

W 1867 roku powrócił do ojczyzny, osiedlając się w Gorlicach, gdzie rozwijał inicjatywy spółdzielcze i edukacyjne. Zyskał reputację będąc burmistrzem miasta oraz uzyskując tytuł honorowego obywatela Gorlic. W 1874 roku przeniósł się do Lwowa, gdzie aktywnie uczestniczył w życiu miejskim jako członek rady miejskiej oraz prezes Banku Związkowego i Związku Stowarzyszeń Zarobkowych i Gospodarczych.

Wojciech Biechoński był również współzałożycielem oraz prezesem Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego z lat 1863/64. W styczniu 1904 roku otrzymał tytuł wiceprezesa lwowskiego Towarzystwa uczestników powstania 1863. Przez całe życie pełnił rolę prezesa Towarzystwa „Miejskie Ochronki Chrześcijańskie”, a 23 stycznia 1912 roku został prezesem Towarzystwa Weteranów z 1863 roku we Lwowie. W 1914 roku zajmował stanowisko prezesa sekcji balneoprzemysłowej Krajowego Związku Zdrojowisk i Uzdrowisk we Lwowie.

5 sierpnia 1921 roku odznaczony został Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 1923 roku uhonorowano go tytułem honorowego doktora prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, wyróżniając się w gronie siedmiu weteranów powstania styczniowego. Jego wystąpienie na pogrzebie polskiego prawnika i posła Tadeusza Skałkowskiego pozostawiło trwały ślad w pamięci wielu.

Ostatecznie zmarł i został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie, gdzie spoczywa także jego żona, Kamila z domu Lewicka, która żyła w latach 1849-1927 oraz Stanisław Szachowski. Warto dodać, iż na cmentarzu Starym w Kielcach istnieje jego symboliczny grób, upamiętniający nie tylko jego życie, ale również wkład w historię Polski.

---

Oceń: Wojciech Biechoński

---