Marian Słoń

---

Życiorys

Marian Słoń był synem Stanisława. Ukończył studia na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie w 1935 roku zdobył wykształcenie na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, uzyskując tytuł inżyniera chemika. Po zakończeniu nauki pracował jako asystent na Katedrze Technologii Materiałów Wybuchowych aż do 1939 roku. Równocześnie był zatrudniony w Instytucie Technicznym Uzbrojenia. W latach 1936–1937 miał zaszczyt otrzymać uczelniane stypendium doktoranckie, co pozwoliło mu na podejmowanie studiów w Lyonie oraz Nancy. W 1937 roku jego praca, napisana wspólnie z Tadeuszem Urbańskim, dotycząca nitrowania normalnych węglowodorów parafinowych, została zaprezentowana podczas II Światowego Kongresu Naftowego.

W trakcie niemieckiej okupacji Marian Słoń mieszkał w Rembertowie, a w 1943 roku przeniósł się do Kielc, gdzie podjął pracę w Wytwórni Świec „Społem”. Angażował się w organizację Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach. We wrześniu 1944 roku został zatrzymany podczas łapanki i wywieziony do obozu pracy w Schwarzenberg/Erzgeb. Po upływie dwóch miesięcy udało mu się uciec i wrócić do Kielc. Od lutego do kwietnia 1945 roku pełnił funkcję prezydenta Kielc, a 29 grudnia 1945 roku został powołany na posła Krajowej Rady Narodowej na wniosek WRN w Kielcach. W 1945 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a trzy lata później do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

W 1946 roku objął stanowisko dyrektora Wytwórni Świec „Społem”. W 1947 roku został dyrektorem Zakładów Chemicznych „Boruta” w Zgierzu, a rok później dyrektorem technicznym Centralnego Zarządu Przemysłu Chemicznego w Gliwicach. W 1949 roku był już dyrektorem departamentu w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego. W latach 1950–1956 pełnił rolę dyrektora naczelnym Centralnego Zarządu Przemysłu Barwników i Półproduktów, a następnie, w latach 1956–1960, dyrektorem Departamentu Zbytu w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego. Równocześnie prowadził badania na Politechnice Warszawskiej nad stabilnymi barwnikami antrachinowymi przeznaczonymi do drewna i tworzyw sztucznych.

W 1961 roku objął stanowisko dyrektora Instytutu Tworzyw Sztucznych i jednocześnie był samodzielnym pracownikiem naukowo-badawczym w charakterze docenta. Po połączeniu ITS z Instytutem Chemii Przemysłowej, w latach 1971–1974 pełnił funkcję kierownika Zakładu Polimerów Termoutwardzalnych. W okresie powojennym uzyskał 10 patentów na stworzone przez siebie technologie, w tym na stabilne barwniki do plastików i drewna oraz na metodę otrzymywania tlenku butadienu. W wrześniu 1972 roku doktoryzował się na Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Śląskiej.

Po zakończeniu swej działalności naukowej został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie (W-XIV-5/3/2).

Odznaczenia

Marian Słoń otrzymał szereg odznaczeń, które doceniły jego wkład w życie narodowe oraz społeczne. Wśród przyznanych mu wyróżnień znajdują się:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi (1954),
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955),
• Pamiątkowy Medal z okazji 40 rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983).

---

Oceń: Marian Słoń

---