Stanisław Beniger, urodzony 7 maja 1907 roku w Kielcach, to postać znana w polskim środowisku inżynieryjnym oraz politycznym. Jego życie zakończyło się 1 października 1975 roku w Warszawie.
Wśród najważniejszych ról, które pełnił, należy wymienić jego funkcję wiceprezydenta Warszawy w latach 1947–1950. Beniger miał także istotny głos jako poseł do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy RP.
Życiorys
Stanisław Beniger rozpoczął swoją edukację w gimnazjum państwowym w Kielcach, a następnie kontynuował studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego oraz na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Już w okresie młodzieńczym angażował się w ruch socjalistyczny, co wiązało się z jego aresztowaniem.
W trakcie II wojny światowej był związany z Polską Partią Robotniczą (PPR), a swoje działania koncentrował w Elektrowni Warszawskiej. W 1943 roku aktywnie wspierał Żydów podczas tragicznych wydarzeń związanych z likwidacją warszawskiego getta. Po zakończeniu wojny, w 1944 roku, podjął się kierowania odbudową Elektrowni i objął stanowisko prezesa tej instytucji, które pełnił do 1947 roku.
Od 1947 do 1950 roku piastował funkcję wiceprezydenta Warszawy. Następnie, od 1950 roku, działał jako dyrektor Elektrociepłowni Żerań. W 1952 roku objął również odpowiedzialność dyrektora przedsiębiorstwa odpowiedzialnego za dostawy energetyczne. Od 1959 roku kontynuował swoją karierę w Banku Inwestycyjnym, gdzie pracował jako dyrektor oddziału wojewódzkiego oraz radca prezesa banku.
Po wojnie, w 1944 roku, został oddelegowany do Stronnictwa Demokratycznego, gdzie w znaczący sposób przyczynił się do zakładania partyjnej organizacji na Pradze. Współpracował jako wiceprzewodniczący Wojewódzkiego Komitetu SD oraz był członkiem Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu. 4 maja 1945 roku objął mandat posła do Krajowej Rady Narodowej, a dwa lata później zasiadł w Sejmie Ustawodawczym RP. W parlamencie działał w trzech komisjach: Przemysłowej, gdzie był wiceprzewodniczącym, Skarbowo-Budżetowej oraz Odbudowy. Ostatecznie dołączył do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze 33D-2-9.
Ordery i odznaczenia
Stanisław Beniger otrzymał szereg odznaczeń, które podkreślają jego wkład w życie społeczne i polityczne. Poniżej znajduje się lista wyróżnień, które mu przyznano:
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, 19 sierpnia 1946,
- Złoty Krzyż Zasługi, 11 maja 1946,
- Srebrny Krzyż Zasługi, 30 kwietnia 1945,
- Medal za Warszawę 1939–1945, 17 stycznia 1946,
- Medal 10-lecia Polski Ludowej, 12 stycznia 1955.
Przypisy
- M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411 – Uchwała Rady Państwa z dnia 12.01.1955 r. nr 0/99 – na wniosek Centralnego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego.
- M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 477 („za zasługi położone w walce z okupantem i za udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”).
- M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 224 („za zasługi położone przy uruchomieniu przemysłu”).
- M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 („w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”) – jako inż. Stanisław Benigier.
- M.P. z 1945 r. nr 39, poz. 92 („za zasługi i wydajne przyczynienie się do odbudowy Elektrowni Warszawskiej”).
- Wyszukiwarka grobów w Warszawie
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Wojciech Biechoński | Kazimierz Michał Ujazdowski | Marian Słoń | Paweł Łączkowski | Ludomir Grzybowski | Mariusz Olszewski | Janusz Kubiakowski | Zdzisław Wrzałka | Jan Marian Malinowski | Roman Wojcieszek | Tomasz Czyszek | Awraham-Jehuda Goldrat | Józef Machno | Henryk Pfefer | Władysława Chomsowa | Wiktor Jaroński | Jacek Kowalczyk (samorządowiec) | Grzegorz Banaś | Marek Tałasiewicz | Bogdan ŁysakOceń: Stanisław Beniger