Ludwik Evert

---

Życiorys

Ludwik Evert był postacią o ważnym dorobku na polskiej scenie społeczno-kulturalnej. Rozpoczął swoją edukację w Wyższej Szkole Handlowej Leopolda Kronenberga w Warszawie, a po jej ukończeniu przeniósł się do Niemiec, gdzie zdobywał doświadczenie zawodowe. Po wysiedleniu w 1885 roku, spędził czas w Francji oraz Polsce. W 1896 roku przybył do Rosji, zostając przedstawicielem przemysłu włókienniczego z Łodzi, co otworzyło przed nim nowe możliwości zawodowe.

W latach 1900-1918 pełnił funkcję wiceprezesa, a później prezesa kolonii polskiej w Moskwie. Ponadto, był wiceprezesem Towarzystwa Dobroczynnego, co podkreśla jego zaangażowanie w działalność charytatywną. Od 1914 roku kierował Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny oraz sprawował funkcję prezesa Zrzeszenia Niepodległościowego, wykazując się przy tym ogromnym oddaniem dla sprawy niepodległości Polski. W 1918 roku powrócił do ojczyzny.

W 1919 roku, razem z Władysławem Trzaską i Janem Michalskim, założył firmę o nazwie Księgarnia i Dom Wydawniczy Trzaska, Evert i Michalski. Księgarnia, która miała swoją siedzibę w Hotelu Europejskim przy ulicy Krakowskie Przedmieście 13, rozpoczęła intensywną działalność wydawniczą w 1922 roku. W tym samym roku Ludwik Evert został prezesem spółki. W roku 1937 postanowił wycofać się z aktywnego udziału w księgarni i wydawnictwie, jednak jego nazwisko pozostało na firmie.

Okres II wojny światowej okazał się tragicznym momentem dla firmy, gdyż została ona zlikwidowana przez Niemców. Po wojnie, w 1945 roku, jej działalność wznowił W. Trzaska.

Od 1923 roku, aż do swojej śmierci, Evert pełnił także ważną rolę jako prezes kolegium kościelnego Parafii Ewangelicko-Augsburskiej Świętej Trójcy w Warszawie. W późnych latach 30. był zastępcą prezesa zarządu Towarzystwa Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie.

W 1928 roku został senatorem RP z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR) i przez IV kadencję był senatorem mianowanym przez prezydenta RP. Ponadto, był członkiem Partii Pracy oraz aktywnie uczestniczył w pracach Rady Miejskiej Warszawy, Komitetu Opieki Społecznej oraz Zgromadzenia Kupców miasta Warszawy. W 1939 roku wziął udział w Obywatelskim Komitecie Obrony Warszawy, a także był jednym z 12 zakładników wyznaczonych Niemcom w celu zabezpieczenia miasta przed aktami sabotażu po akcie kapitulacji z 28 września.

Ludwik Evert zmarł 20 marca 1945 roku w Grodzisku Mazowieckim, gdzie został pochowany. W 1971 roku, jego zwłoki przeniesiono na cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie (aleja 24, grób 26).

Warto wspomnieć, że jego córką była Halina Evert-Kappesowa, która była uznawanym historykiem i bizantynologiem, natomiast jego syn, Władysław Ludwik Evert, również zyskał uznanie jako pisarz, poeta oraz dziennikarz.

Ordery i odznaczenia

Ludwik Evert został uhonorowany wieloma prestiżowymi odznaczeniami, które świadczą o jego zasługach i wkładzie w rozwój Polski oraz międzynarodowych relacji. Oto najważniejsze wyróżnienia, które otrzymał w trakcie swojego życia:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 30 kwietnia 1927 roku,
• Krzyż Niepodległości, nadany 23 grudnia 1933 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany w 1929 roku,
• Order Trzech Gwiazd z Łotwy,
• Order Krzyża Orła II klasy z Estonii, przyznany w 1933 roku.

Wybrane publikacje

Wśród istotnych działań Ludwika Everta widać jego zaangażowanie w kwestie dotyczące teatrów miejskich. W 1929 roku pojawiła się publikacja, która stanowi zbiór trzech pozostawionych listów. Dokument ten dotyczy rewizji gospodarki teatrów miejskich w Warszawie.

Wskazuje na konkretne decyzje oraz procedury związane z wyborem rzeczoznawcy, co było kluczowe w kontekście analizy finansowej i organizacyjnej placówek teatralnych w tym czasie.

---

Oceń: Ludwik Evert

---