Jan Józefat Potocki

Jan był synem Juliana oraz Lucyny z Chorzelskich. Jego edukacja rozpoczęła się w gimnazjum kieleckim, jednakże z powodu udziału w strajku szkolnym w lutym 1905 roku został wydalony w VI klasie. Jego aktywność polityczna zaczęła się wcześniej, gdy władze carskie aresztowały go za drukowanie i kolportowanie materiałów do nauki języka polskiego.

Po maturze, która była wynikiem prywatnych nauk, Jan wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), jednak wkrótce został aresztowany w 1908 roku. Jego życie na Syberii, dokąd został skazany na dożywotnie osiedlenie, stanowi trudny rozdział w jego biografii. Zdołał jednak wydostać się z Syberii i dotrzeć do USA, gdzie rozpoczął nowy etap swojej działalności, stając się aktywnym działaczem polonijnym.

Jan Józefat Potocki ukończył Wydział Teologiczny w Bloomfield w Stanach Zjednoczonych w 1926 roku, a w 1924 roku został ordynowany na pastora. Pełnił funkcję pastora polskiego Prezbiteriańskiego zboru św. Pawła w Baltimore. Po powrocie do Polski w 1934 roku, w następnym roku objął stanowisko kapelana w Wojsku Polskim, pracując w Dowództwie Korpusu Okręgu nr VIII w Toruniu.

Na wiosnę 1939 roku, z racji awansu, został szefem Głównego Urzędu Duszpasterstwa Ewangelicko-Reformowanego w Wojsku Polskim, jednocześnie zachowując swoje obowiązki w Toruniu. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości, co stanowiło ukoronowanie jego zasług dla kraju.

W trakcie kampanii wrześniowej, po inwazji ZSRR na Polskę, Jan został wzięty do niewoli przez Sowietów. Przez pewien czas więziony był w Szepietówce oraz Starobielsku, a następnie trafił do moskiewskiego więzienia na Łubiance. Tam, jako duchowny, był jednym z wielu, którzy zostali zamordowani przez NKWD w ramach tzw. zbrodni katyńskiej.

Jan Józefat Potocki był dwukrotnie żonaty. Po jego tragicznej śmierci, korzystając z amerykańskiego obywatelstwa, jego druga żona oraz dzieci wydostały się z okupowanej Polski w 1940 roku, by rozpocząć nowe życie w Ameryce.