Karol Taylor (inżynier)

Inżynieria i technologie

Karol Edmund Taylor, urodzony 1 listopada 1878 roku w Kielcach, to postać o niezwykłym dorobku akademickim oraz technicznym. Był on profesorem doktorem inżynierem oraz uznawanym konstruktorem silników spalinowych, co znacznie wpłynęło na rozwój technologii w Polsce. Jego kariera akademicka obejmowała prestiżowe stanowiska, w tym funkcję dziekana na Wydziałach Mechanicznych dwu znaczących uczelni w Polsce.

W tym kontekście warto zwrócić uwagę na Politechnikę Warszawską, gdzie Taylor miał okazję wpływać na kształcenie przyszłych inżynierów. Również Politechnika Gdańska była miejscem, w którym jego wiedza i doświadczenie mogły być przekazywane studentom oraz młodym badaczom.

Taylor zmarł 17 czerwca 1968 roku w Gdańsku, pozostawiając po sobie ważne osiągnięcia, które do dziś inspirują kolejne pokolenia inżynierów. Jego wkład w rozwój inżynierii i edukacji technicznej jest nieoceniony, a jego postać pozostaje w pamięci wielu jako przykład zaangażowania w naukę i technologię.

Życiorys

„Karol Taylor urodził się 1 listopada 1878 roku w Kielcach, w rodzinie o tradycjach naukowych. Jego rodzice to Stanisław h. wł. (1847–1922) oraz Maria z Różyckich h. Rola (1851–1930). Po zakończeniu nauki w gimnazjum humanistycznym w Kielcach w 1897 roku, Karol podjął studia na Wydziale Fizyczno-Matematycznym Uniwersytetu w Petersburgu. Jednakże, po dwóch latach, został relegowany z uczelni za swoje zaangażowanie w akademickie manifestacje.

Nie zraziło go to do kontynuacji edukacji. Przeniósł się na Wydział Budowy Maszyn Wyższej Szkoły Technicznej w Darmstadt, gdzie w marcu 1904 roku uzyskał dyplom inżyniera. Od tego momentu jego kariera zawodowa nabrała tempa. Pracował przez dwa lata w biurze instalacyjnym w Paryżu oraz w fabryce silników spalinowych Companie Duplex w Maubeuge. Po powrocie do Polski, objął kierownictwo w fabryce silników R. Machczyńskiego w Warszawie.

Następnym krokiem w jego karierze było zatrudnienie w fabryce sody „Lubimow Solvay” w Pierejezdnoj w Zagłębiu Donieckim, gdzie działał w roku 1908. Do 1 sierpnia 1909 roku pracował jako inżynier montażu w fabryce „Bracia Koerting” w Moskwie. Jego niezwykłe umiejętności zaowocowały dalszymi krokami zawodowymi, w tym kierowaniem działem silników spalinowych w przedsiębiorstwie „Orthwein i Karasiński”. To właśnie wtedy skonstruował silnik na koksik z dymnic parowozowych dla elektrowni Dyrekcji Kolejowej w Warszawie oraz wiele gazogeneratorów z koksu i antracytu.

Od 1915 roku przez dwa lata prowadził biuro konstrukcyjne w fabryce „Ursus”, przyczyniając się do projektowania pierwszego polskiego ciągnika rolniczego z silnikiem benzynowym, znanego jako ciągówka z Ursusa. Karol był również wykładowcą silników spalinowych w Szkole Mechaniczno-Technicznej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda oraz w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.

W latach 1909-1916 uczył na Wydziale Technicznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie, a od 1915 roku był starszym asystentem profesora Henryka Mierzejewskiego, prowadząc zajęcia z kreślenia technicznego na Politechnice Warszawskiej. W 1918 roku mianowano go profesorem nadzwyczajnym Katedry Silników Spalinowych Politechniki Warszawskiej, gdzie przeprowadzał kursy dla oficerów lotnictwa.

W latach 1921-1923 Karol pełnił funkcję pierwszego dziekana Wydziału Mechanicznego tej uczelni. W 1922 roku został kuratorem Korporacji Akademickiej Respublica. 8 lipca 1923 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego Katedry Silników Spalinowych, wykładając silniki lotnicze, samochodowe oraz konstrukcję samochodów. W okresie między 1921 a 1926 rokiem odpowiedzialny był za organizację praktyk zagranicznych w fabrykach silników w Europie.

Od 1930 roku kierował laboratorium silników lotniczych w Instytucie Badań Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych. Miał znaczny wkład w rozwój branży motoryzacyjnej w Polsce, pełniąc funkcje przewodniczącego Koła Mechaników oraz uczestnicząc w Polskim Komitecie Normalizacyjnym.

W trakcie drugiej wojny światowej, pomimo niekorzystnych warunków, prowadził tajne kursy i organizował egzaminy. Od 1941 do 1944 roku wykładał na różnych polskich uczelniach technicznych. Po wojnie, od 1945 do 1948 roku, był dziekanem Wydziału Mechanicznego Politechniki Gdańskiej oraz kierownikiem Katedry Silników Spalinowych do 1959 roku, wykładając jednocześnie w Państwowym Liceum Budowy Okrętów.

W życiu prywatnym, od 1 lipca 1908 roku był mężem Marii z Więckowskich h. Prus III (1882–1963). Po zakończeniu długiego i pełnego osiągnięć życia, zmarł 20 czerwca 1968 roku, a jego ciało spoczęło na gdańskim Cmentarzu Srebrzysko (rejon IX, kwatera profesorów – 0-991).

Ordery i odznaczenia

Karol Taylor, jako inżynier, otrzymał szereg znaczących odznaczeń, które podkreślają jego wkład w rozwój kraju oraz zasługi na polu inżynierii.

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 22 lipca 1958 roku,
  • Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany dwukrotnie: pierwszy raz w 1938 roku, a następnie 11 lipca 1948 roku,
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 23 maja 1955 roku,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Srebrny Medal za Długoletnią Służbę,
  • Brązowy Medal za Długoletnią Służbę.

Przypisy

  1. a b Karol Szczepan Edmund Taylor h. wł. [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 19.11.2021 r.]
  2. a b c d e f Karol Taylor. W: Pr. zbiorowa: Pionierzy Politechniki Gdańskiej. Gdańsk: 2005, s. 671–676. ISBN 83-7348-118-4.
  3. - M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450 – Uchwała Rady Państwa z dnia 23.05.1955 r. nr 0/810 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
  4. - M.P. z 1948 r. nr 67, poz. 491 „za zasługi na polu pracy zawodowej i społecznej”.
  5. Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej TKN: sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych, 1906–1916, opracowali Ryszard Błędowski, Stanisław Orłowski, Henryk Mościcki, Warszawa 1917.
  6. Wyszukiwarka miejsca pochówku w Gdańsku. zdiz.gda.pl/cmentarze.
  7. a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 314. [dostęp 19.11.2021 r.]

Oceń: Karol Taylor (inżynier)

★★★★★
Średnia ocena:4.47 Liczba ocen:10