Ogród Włoski w Kielcach

Projekt ogrodu przewidywał jego umiejscowienie w bezpośrednim przedłużeniu osi pałacowej, prowadzącej aż do Baszty Prochowej. W obszarze pomiędzy skarpą a wspomnianą basztą wykopano studnię, która dodawała uroku temu miejscu. W centralnej części ogrodu znajdowały się cztery symetrycznie usytuowane kwatery, w których sadzono zioła oraz kwitnące kwiaty, a całość otoczona była drzewami owocowymi, co nadawało ogrodowi wyjątkowego charakteru.

Do przestrzeni ogrodowej można było dotrzeć poprzez jednobiegowe schody przylegające do pałacowej loggii. Tuż przy murze pałacu umiejscowiono tzw. giardino segreto, czyli mały, ozdobny ogród, do którego dostęp mieli tylko właściciele. Można było się do niego dostać z apartamentu dzięki klatce schodowej umieszczonej w alkierzu.

Z upływem lat centralną część ogrodu wzbogacono o szpalery grabów, na których ustawiono lipowe altany. Sadzone były również małe drzewa owocowe, takie jak pigwa, jabłoń czy wiśnia. W ogrodzie pojawiły się także dodatkowe budynki, w tym inspekty, lodownia, oranżerie oraz figarnia.

W roku 1789 tereny biskupie zostały przejęte przez władze cywilne, co prowadziło do podziału ogrodu na działki dla urzędników. Niestety, z biegiem czasu doprowadziło to do zaniku oryginalnej roślinności oraz pierwotnego układu ogrodu. W 2003 roku ogrodowe przestrzenie przeszły rekonstrukcję, przywracając historyczny układ z XVII wieku. Odtworzono również umiejscowienie kwater do stanu z pierwszej połowy XVIII wieku. Wokół środkowej części ogrodu posadzono jabłonie, a całość otoczono alejkami grabowymi.

Ogród Włoski został wzbogacony o system nawadniający oraz instalację do odprowadzania wód deszczowych, a także system oświetleniowy, co sprawiło, że stał się jeszcze bardziej funkcjonalny. Warto zaznaczyć, że teren ogrodu wchodzi w skład zespołu pałacu biskupiego, który znajduje się w rejestrze zabytków nieruchomych (nr rej.: A.336/1-4 z 28.01.1965).