Leszek Drogosz

Sport i rekreacja

Leszek Melchior Drogosz, urodzony 6 stycznia 1933 roku w Kielcach, to postać, która na zawsze wpisała się w historię polskiego sportu. Zmarł 7 września 2012 roku, pozostawiając po sobie niezatarte ślady.

Był nie tylko znakomitym bokserem, ale również osobą, która zdobyła uznanie jako trzykrotny mistrz Europy. W swojej karierze odniósł wiele sukcesów, w tym zdobycie brązowego medalu olimpijskiego, co świadczy o jego wielkich umiejętnościach i determinacji.

Wieloletnie sukcesy Leszka Drogosza na krajowej arenie sportowej zaowocowały wieloma medalami mistrzostw Polski, co czyni go jednym z najbardziej utytułowanych bokserów w historii tego sportu w kraju. Niezwykła technika oraz charakterystyczny styl walki sprawiły, że zyskał miano „Czarodzieja ringu”.

Oprócz kariery sportowej, Drogosz miał również epizody jako aktor niezawodowy, co dowodzi jego wszechstronności oraz talentu w różnych dziedzinach sztuki.

Życiorys

Leszek Drogosz był synem Stefana. Swoje pierwsze kroki w świecie boksu stawiał już w
1948 roku, a jego talent i determinacja szybko przyniosły efekty. Już w 1950 roku zdobył tytuł mistrza Polski juniorów w wadze papierowej w Szczecinie. W wieku 19 lat miał zaszczyt reprezentować Polskę na międzynarodowej arenie, debiutując w meczu w Budapeszcie, gdzie zmierzył się z doświadczonym pięściarzem, Solyomą. W ramach uznania za swoją zaciętą walkę, otrzymał w nagrodę dzieła Włodzimierza Lenina oraz Karola Marksa.

W 1953 roku Drogosz wziął udział w mistrzostwach Europy odbywających się w Warszawie. Walczył w wadze lekkopółśredniej, gdzie w pierwszej walce stoczył zacięty bój z Wiktorem Miednowem, a następnie pokonał Belga Marcela Van De Keere i Rumuna Francisca Ambrușa. W finale stanął do walki z Irlandczykiem Terrym Milliganem, co zaowocowało zdobyciem przez niego złotego medalu. Ten spektakularny sukces powtórzył dwa lata później w Berlinie Zachodnim, gdzie w finale pokonał Węgra Pála Budaiego. Kolejny złoty medal w kategorii półśredniej wywalczył w 1959 roku w Lucernie, gdzie w półfinale zwyciężył Bruno Guse z NRD, a w finale pokonał Włocha Carmelo Bossiego.

Drogosz był reprezentantem Polski na igrzyskach olimpijskich w trzech odsłonach. W Helsinkach w 1952 roku dotarł do ćwierćfinału, gdzie musiał uznać wyższość późniejszego finalistę, Włocha Sergio Caprariego. W 1956 roku w Melbourne niestety przegrał swoją pierwszą walkę z Ormianinem Władimirem Jengibarjanem z ZSRR. Natomiast w 1960 roku, na igrzyskach w Rzymie, wywalczył brązowy medal, przegrywając w półfinale z Jurijem Radoniakiem, co było przedmiotem kontrowersji ze względu na werdykt sędziów.

Reprezentował kluby takie jak Stal SHL Kielce, Legia Warszawa, ŁTS Łabędy oraz Błękitni Kielce. Z Legią zdobył drużynowe mistrzostwo Polski trzykrotnie w latach 1954–1956. W sumie osiem razy stawał na najwyższym podium jako indywidualny mistrz Polski, a jego osiągnięcia obejmują lata: 1953 (waga lekkopółśrednia), 1954, 1955, 1958, 1960, 1961, 1964 oraz 1967 (waga średnia).

W latach 1952–1960 miał przyjemność wystąpić 33 razy w reprezentacji narodowej, osiągając 31 zwycięstw oraz 2 przegrane. Łącznie stoczył 377 walk, z których 363 zakończyły się jego triumfem, a 14 porażką. Po zakończeniu kariery sportowej, zaangażował się w działalność trenerską, prowadząc m.in. Igloopol Dębica oraz Błękitnych Kielce. Wśród jego wychowanków byli m.in. Witold Stachurski, dwukrotny medalista mistrzostw Europy oraz olimpijczyk, a także olimpijczyk, Alfons Stawski, który stał się później trenerem Błękitnych Kielce.

W latach 1952-1956 był członkiem Związku Młodzieży Polskiej (ZMP), a po 1956 roku przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W latach 1990–1994 pełnił funkcję radnego w kieleckiej radzie miasta. Drogosz został uhonorowany tytułem najlepszego sportowca Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” w 1953 roku, a w 1954 zdobył tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu. W 1996 roku otrzymał tytuł Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, a w 1971 roku był częścią „Honorowej Trybuny Trenerów”, która skupiała najlepiej ocenianych trenerów w Polsce.

Jego osiągnięcia zostały również docenione poprzez przyznanie mu odznaczeń, w tym Złotego Krzyża Zasługi w 1953 roku, Krzyża Kawalerskiego w 1960 roku oraz Krzyża Oficerskiego w 2001 roku. Był także laureatem wielu lokalnych plebiscytów, w tym na najpopularniejszego sportowca Kielecczyzny, wybieranym aż siedmiokrotnie. Na początku 2001 roku zajął pierwsze miejsce w konkursie „Echa Dnia” na najlepszego sportowca województwa kieleckiego XX wieku. Jego brat, Henryk, był znanym motocyklistą.

Leszek Drogosz zmarł w swoim domu 7 września 2012 roku po walce z nowotworem. Jego prochy zostały złożone na cmentarzu Nowym w Kielcach 13 września 2012 roku. W pamięci mieszkańców Kielc pozostał, ponieważ jedna z ulic nosi jego imię.

Kariera aktorska

Jeszcze przed rozpoczęciem kariery w aktorstwie, Leszek Drogosz zdołał zaistnieć w świecie sportu. Jego przygoda z filmem rozpoczęła się w 1966 roku, kiedy to zadebiutował w obrazie Bokser, w którym wcielił się w postać pięściarza Jacka Walczaka. Ta decyzja miała jednak swoje konsekwencje. Po premierze filmu, związany z drużyną Błękitnych Kielce Drogosz został objęty zakazem startów w boksie amatorskim przez Polski Związek Bokserski. Zakaz opierał się na regulacjach AIBA, które zabraniają pięściarzom, którzy wystąpili w filmach i otrzymali wynagrodzenie, udziału w zawodach amatorskich.

W swojej karierze wystąpił również w dwóch znanych produkcjach Andrzeja Wajdy – Polowaniu na muchy oraz Krajobrazie po bitwie. Ponadto miał okazję zagrać w popularnych polskich serialach, między innymi 6 milionów sekund oraz Dwie strony medalu.

Filmografia

  • 1966: Bokser – bokser Jarek Walczak,
  • 1969: Znaki na drodze – Stefan Jaksonek,
  • 1969: Polowanie na muchy – milicjant,
  • 1969: Co jest w człowieku w środku – porucznik MO,
  • 1970: Martwa fala – radiotelegrafista Karol,
  • 1970: Krajobraz po bitwie – Tolek,
  • 1971: Kryształ – trener,
  • 1971: Brylanty pani Zuzy – łącznik oczekiwany przez szajkę,
  • 1977: Sam na sam – milicjant,
  • 1983: 6 milionów sekund – wujek,
  • 1985: Sam pośród swoich – bokser Janusz Dolak,
  • 1997: Pokój 107 – trener Marzeny,
  • 2007: Dwie strony medalu – gra samego siebie (odcinki 40 i 45),
  • 2009: Moja krew – bokser.

Oceń: Leszek Drogosz

★★★★★
Średnia ocena:4.69 Liczba ocen:20