Rajmund Paprzyca Niwiński

---

Życiorys

Rajmund Paprzyca Niwiński przyszedł na świat 5 stycznia 1914 roku w Kielcach, w rodzinie z bogatą tradycją patriotyczną. Jego ojciec brał udział w legionach, a dziadek został odznaczony za swoją odwagę Krzyżem Virtuti Militari, otrzymanym za udział w powstaniu styczniowym. Jako dziecko zmagał się z gruźlicą, co spowodowało, że lekarz zakazał mu wszelkiej aktywności fizycznej, a nawet sugerował rezygnację z edukacji. Jednakże w bibliotece ojca odkrył podręcznik Eugena Sandowa na temat siły oraz książkę o jodze, które zmieniły jego życie.

Przestrzegając ćwiczeń, które znalazł, Rajmund zdołał po roku przekształcić się z najsłabszego ucznia w szkole w najmocniejszego chłopca wśród swoich rówieśników. W wieku szesnastu lat podjął współpracę z cyrkiem „Korona”, gdzie pokazywał swoje umiejętności, zginając żelazne sztaby w czasie występów. W 1934 roku wrócił do nauki i ukończył gimnazjum. Był aktywnym członkiem krakowskiego klubu „Wisła”, gdzie rywalizował w boksie oraz podnoszeniu ciężarów.

W trakcie II wojny światowej Rajmund służył pod komendą majora Hubala od 16 listopada 1939 roku. Po tym czasie brał udział w akcjach w oddziale „Huragan”, w powiecie Radom oraz w oddziale AK „Maryśka” w Pionkach, a wojna zakończyła się dla niego w Batalionach Chłopskich. Niestety, wielokrotnie odniósł rany, a po zakończeniu wojny zdobył stopień porucznika AK. Jego odwaga i poświęcenie zostały uhonorowane wieloma odznaczeniami, w tym Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Po wojnie, wspólnie z żoną i dziećmi, osiedlił się na „Ziemiach Odzyskanych”, gdzie podjął się prowadzenia gospodarstwa rolnego. Po pięciu latach zmagań z prześladowaniami przeniósł się do PGR. W latach 1947–1954 był obiektem zainteresowania Urzędu Bezpieczeństwa z powodu domniemanego szerzenia „wrogiej propagandy”. Regularnie wzywano go na przesłuchania, co w końcu doprowadziło do jego utraty pracy.

W obliczu takiej presji, Rajmund stracił swoją żonę, która nie wytrzymała ciśnienia prześladowań i zdecydowała się odebrać sobie życie. Jednak dzięki pokazaniu swojej siły oraz umiejętności na spotkaniu z objazdowym siłaczem, Januszem Sarneckim, Rajmund zdobył pracę jako profesjonalny atleta. Przyjął pseudonim Rajmund Aldini i wraz z pokazami siły podróżował po Polsce przez następne dwadzieścia lat.

W swojej karierze zrealizował 1210 dwugodzinnych występów, podczas których zaskakiwał publiczność, rozrywając palcami płaty blachy, prostując podkowy oraz skręcając 50-kilogramowe żelazne sztaby w sprężyny. Jego finałem było założenie stalowej szyny na kark, z dziesięcioma mężczyznami zawieszonymi po obu stronach. Moment, gdy szyna zaczynała się wyginać, był sygnałem do zakończenia występu.

W swojej karierze sportowej stoczył 106 walk bokserskich, rywalizując w kategoriach od średniej do ciężkiej, a w 1956 roku zdobył 6. miejsce w rzucie młotem na mistrzostwach Polski. Jego życie zakończyło się 3 października 1995 roku w Boguszowie-Gorcach, gdzie znalazł miejsce spoczynku.

Upamiętnienie

W wrześniu 2021 roku w Boguszowie-Gorcach miała miejsce uroczystość odsłonięcia pomnika, który został poświęcony Rajmundowi Niwińskiemu. Fundatorem tego ważnego dla społeczności lokalnej wydarzenia był Sławomir Juszczak.

W ceremonii wzięli udział liczni goście, w tym burmistrz Sylwia Dąbrowska, przewodniczący Rady Miejskiej Stanisław Urbaniak oraz doradca wojewody Damian Mrozek. Obecni byli także mieszkańcy miasta oraz rodzina honorowanego bohatera, którzy wspólnie uczcili jego pamięć.

Oprócz pomnika w Boguszowie-Gorcach zrealizowano także mural na ścianie dawnego kina, który stanowi jeszcze jedno upamiętnienie życia i twórczości Rajmunda Niwińskiego. Jego znane osiągnięcie to zdobycie Srebrnego Wawrzynu w 1994 roku w dziedzinie literatury, za książkę zatytułowaną „Nigdy nie dałem kopnąć się w …”.

---

Oceń: Rajmund Paprzyca Niwiński

---